Tuesday, July 31, 2012

अण्णा कधी पासून सांगतोय राजकीय पक्ष काढा ...



अण्णा  कधी पासून सांगतोय राजकीय पक्ष काढा. तुमच्या सोबत नक्कीच चांगले लोक येतील. या मार्गाने काहीच मिळणार नाही. नुसती सपाट परिवार महा चर्चा होईल.
पुन्हा एकदा तुम्हाला बाबासाहेबांच्या काही संविधानाच्या वेळेसच्या भाषणातील काही ओळी परत सांगतो. मी तितका मोठा नाही कि तुम्हाला काही सांगावे, पण बाबासाहेब मात्र नक्कीच एक फार मोठे व्हिजनरी  होते ज्यांनी हे फार आधीच सांगून ठेवलाय. 
"प्रामाणिक राजकीय पर्याय द्या, तुम्ही किंवा कुणीही". आम्हीच नाही आमच्या सारखे लाखो तरुण सगळ्या प्रामाणिक राजकारण्यांच्या मागे खंबीर उभे राहतील. उपाशी राहून आणि ओरडून काहीच होणार नाही.    
The Constitution can provide only the organs of State such as the Legislature, the Executive and the Judiciary. The factors on which the working of those organs of the State depend are the people and the political parties they will set up as their instruments to carry out their wishes and their politics. Who can say how the people of India and their parties will behave? Will they uphold constitutional methods of achieving their purposes or will they prefer revolutionary methods of achieving them? If they adopt the revolutionary methods, however good the Constitution may be, it requires no prophet to say that it will fail. It is, therefore, futile to pass any judgement upon the Constitution without reference to the part which the people and their parties are likely to play.

Complete Speech of Dr. Babasaheb Ambedkar - A man who gave people of this nation voice, equal voice irrespective religion, caste, gender and region. A Messiah in true sense who gave freedom to societies and individuals and led path to the  absolute social freedom which one or other day this nation will surely achieve.  :


As much defence as could be offered to the Constitution has been offered by my friends Sir Alladi Krishnaswami Ayyar and Mr T T Krishnamachari, I shall not therefore enter into the merits of the Constitution. Because I feel, however good a Constitution may be, it is sure to turn out bad because those who are called to work it, happen to be a bad lot. However bad a Constitution may be, it may turn out to be good if those who are called to work it, happen to be a good lot. The working of a Constitution does not depend wholly upon the nature of the Constitution. The Constitution can provide only the organs of State such as the Legislature, the Executive and the Judiciary. The factors on which the working of those organs of the State depend are the people and the political parties they will set up as their instruments to carry out their wishes and their politics. Who can say how the people of India and their parties will behave? Will they uphold constitutional methods of achieving their purposes or will they prefer revolutionary methods of achieving them? If they adopt the revolutionary methods, however good the Constitution may be, it requires no prophet to say that it will fail. It is, therefore, futile to pass any judgement upon the Constitution without reference to the part which the people and their parties are likely to play.
The condemnation of the Constitution largely comes from two quarters, the Communist Party and the Socialist Party. Why do they condemn the Constitution? Is it because it is really a bad Constitution? I venture to say ‘no’. The Communist Party want a Constitution based upon the principle of the Dictatorship of the Proletariat. They condemn the Constitution because it is based upon parliamentary democracy. The Socialists want two things. The first thing they want is that if they come in power, the Constitution must give them the freedom to nationalise or socialise all private property without payment of compensation. The second thing that the Socialists want is that the Fundamental Rights mentioned in the Constitution must be absolute and without any limitations so that if their Party fails to come into power, they would have the unfettered freedom not merely to criticise, but also to overthrow the State.
No right to bind succeeding generations
These are the main grounds on which the Constitution is being condemned. I do not say that the principle of parliamentary democracy is the only ideal form of political democracy. I do not say that the principle of no acquisition of private property without compensation is so sacrosanct that there can be no departure from it. I do not say that Fundamental Rights can never be absolute and the limitations set upon them can never be lifted. What I do say is that the principles embodied in the Constitution are the views of the present generation or if you think this to be an over-statement, I say they are the views of the members of the Constituent Assembly. Why blame the Drafting Committee for embodying them in the Constitution? I say why blame even the Members of the Constituent Assembly? Jefferson, the great American statesman who played so great a part in the making of the American constitution, has expressed some very weighty views which makers of Constitution, can never afford to ignore. In one place he has said:
“We may consider each generation as a distinct nation, with a right, by the will of the majority, to bind themselves, but none to bind the succeeding generation, more than the inhabitants of another country.”
In another place, he has said:
“The idea that institutions established for the use of the nation cannot be touched or modified, even to make them answer their end, because of rights gratuitously supposed in those employed to manage them in the trust for the public, may perhaps be a salutary provision against the abuses of a monarch, but is most absurd against the nation itself. Yet our lawyers and priests generally inculcate this doctrine, and suppose that preceding generations held the earth more freely than we do; had a right to impose laws on us, unalterable by ourselves, and that we, in the like manner, can make laws and impose burdens on future generations, which they will have no right to alter; in fine, that the earth belongs to the dead and not the living;”
I admit that what Jefferson has said is not merely true, but is absolutely true. There can be no question about it. Had the Constituent Assembly departed from this principle laid down by Jefferson it would certainly be liable to blame, even to condemnation. But I ask, has it? Quite the contrary. One has only to examine the provision relating to the amendment of the Constitution…I challenge any of the critics of the Constitution to prove that any Constituent Assembly anywhere in the world has, in the circumstances in which this country finds itself, provided such a facile procedure for the amendment of the Constitution. If those who are dissatisfied with the Constitution have only to obtain a 2/3 majority and if they cannot obtain even a two-thirds majority in the parliament elected on adult franchise in their favour, their dissatisfaction with the Constitution cannot be deemed to be shared by the general public.
The danger of divisive politics
[But] my mind is so full of the future of our country that I feel I ought to take this occasion to give expression to some of my reflections thereon. On 26th January 1950, India will be an independent country. What would happen to her independence? Will she maintain her independence or will she lose it again? This is the first thought that comes to my mind. It is not that India was never an independent country. The point is that she once lost the independence she had. Will she lose it a second time? It is this thought which makes me most anxious for the future. What perturbs me greatly is the fact that not only India has once before lost her independence, but she lost it by the infidelity and treachery of some of her own people. In the invasion of Sind by Mahommed-Bin-Kasim, the military commanders of King Dahar accepted bribes from the agents of Mahommed-Bin-Kasim and refused to fight on the side of their king. It was Jaichand who invited Mahommed Ghori to invade India and fight against Prithvi Raj and promised him the help of himself and the Solanki kings. When Shivaji was fighting for the liberation of Hindus, the other Maratha noblemen and the Rajput kings were fighting the battle on the side of Mughul Emperors. When the British were trying to destroy the Sikh Rulers, Gulab Singh, their principal commander sat silent and did not help to save the Sikh Kingdom. In 1857, when a large part of India had declared a war of independence against the British, the Sikhs stood and watched the event as silent spectators.
Will history repeat itself? It is this thought which fills me with anxiety. This anxiety is deepened by the realisation of the fact that in addition to our old enemies in the form of castes and creeds we are going to have many political parties with diverse and opposing political creeds. Will Indians place the country above their creed or will they place creed above country? I do not know. But this much is certain that if the parties place creed above country, our independence will be put in jeopardy a second time and probably be lost for ever. This eventuality we must all resolutely guard against. We must be determined to defend our independence with the last drop of our blood.
The importance of constitutional methods
On the 26th of January 1950, India would be a democratic country in the sense that India from that day would have a government of the people, by the people and for the people. The same thought comes to my mind. What would happen to her democratic Constitution? Will she be able to maintain it or will she lose it again. This is the second thought that comes to my mind and makes me as anxious as the first.
It is not that India did not know what is democracy. There was a time when India was studded with republics, and even where there were monarchies, they were either elected or limited. They were never absolute. It is not that India did not know Parliaments or parliamentary procedure. A study of the Buddhist Bhikshu Sanghas discloses that not only there were Parliaments—for the Sanghas were nothing but Parliaments—but the Sanghas knew and observed all the rules of parliamentary procedure known to modern times…Although these rules of parliamentary procedure were applied by the Buddha to the meetings of the Sanghas, he must have borrowed them from the rules of the political assemblies functioning in the country in his time.
This democratic system India lost. Will she lose it a second time? I do not know. But it is quite possible in a country like India—where democracy from its long disuse must be regarded as something quite new—there is danger of democracy giving place to dictatorship. It is quite possible for this new born democracy to retain its form but give place to dictatorship in fact. If there is a landslide, the danger of the second possibility becoming actuality is much greater.
If we wish to maintain democracy not merely in form, but also in fact, what must we do? The first thing in my judgement we must do is to hold fast to constitutional methods of achieving our social and economic objectives. It means we must abandon the bloody methods of revolution. It means that we must abandon the method of civil disobedience, non-cooperation and satyagraha. When there was no way left for constitutional methods for achieving economic and social objectives, there was a great deal of justification for unconstitutional methods. But where constitutional methods are open, there can be no justification for these unconstitutional methods. These methods are nothing but the Grammar of Anarchy and the sooner they are abandoned, the better for us.
The politics of pedestals
The second thing we must do is to observe the caution which John Stuart Mill has given to all who are interested in the maintenance of democracy, namely, not “to lay their liberties at the feet of even a great man, or to trust him with power which enable him to subvert their institutions.” There is nothing wrong in being grateful to great men who have rendered life-long services to the country. But there are limits to gratefulness. As has been well said by the Irish Patriot Daniel O’Connel, no man can be grateful at the cost of his honour, no woman can be grateful at the cost of her chastity and no nation can be grateful at the cost of its liberty. This caution is far more necessary in the case of India than in the case of any other country. For in India, Bhakti or what may be called the path of devotion or hero-worship, plays a part in its politics unequalled in magnitude by the part it plays in the politics of any other country in the world. Bhakti in religion may be a road to the salvation of the soul. But in politics, Bhakti or hero-worship is a sure road to degradation and to eventual dictatorship.
Social democracy
The third thing we must do is not to be content with mere political democracy. We must make our political democracy a social democracy as well. Political democracy cannot last unless there lies at the base of it social democracy. What does social democracy mean? It means a way of life which recognises liberty, equality and fraternity as the principles of life. These principles of liberty, equality and fraternity are not to be treated as separate items in a trinity. They form a union of trinity in the sense that to divorce one from the other is to defeat the very purpose of democracy. Liberty cannot be divorced from equality, equality cannot be divorced from liberty. Nor can liberty and equality be divorced from fraternity. Without equality, liberty would produce the supremacy of the few over the many. Equality without liberty would kill individual initiative. Without fraternity, liberty would produce the supremacy of the few over the many. Equality without liberty would kill individual initiative. Without fraternity, liberty and equality could not become a natural course of things. It would require a constable to enforce them.
We must begin by acknowledging the fact that there is complete absence of two things in Indian society. One of these is equality. On the social plane, we have in India a society based on the principle of graded inequality which we have a society in which there are some who have immense wealth as against many who live in abject poverty. On the 26th of January 1950, we are going to enter into a life of contradictions. In politics we will have equality and in social and economic life we will have inequality. In politics we will be recognising the principle of one man one vote and one vote one value. In our social and economic life, we shall, by reason of our social and economic structure, continue to deny the principle of one man one value. How long shall we continue to live this life of contradictions? How long shall we continue to deny equality in our social and economic life? If we continue to deny it for long, we will do so only by putting our political democracy in peril. We must remove this contradiction at the earliest possible moment or else those who suffer from inequality will blow up the structure of political democracy which this Assembly has to laboriously built up.
The second thing we are wanting in is recognition of the principle of fraternity. What does fraternity mean? Fraternity means a sense of common brotherhood of all Indians-if Indians being one people. It is the principle which gives unity and solidarity to social life. It is a difficult thing to achieve…
To build a nation
I remember the days when politically-minded Indians, resented the expression “the people of India”. They preferred the expression “the Indian nation.” I am of opinion that in believing that we are a nation, we are cherishing a great delusion. How can people divided into several thousands of castes be a nation? The sooner we realise that we are not as yet a nation in the social and psychological sense of the world, the better for us. For then only we shall realise the necessity of becoming a nation and seriously think of ways and means of realising the goal. The realisation of this goal is going to be very difficult…The castes are anti-national. In the first place because they bring about separation in social life. They are anti-national also because they generate jealousy and antipathy between caste and caste. But we must overcome all these difficulties if we wish to become a nation in reality. For fraternity can be a fact only when there is a nation. Without fraternity, equality and liberty will be no deeper than coats of paint.
These are my reflections about the tasks that lie ahead of us. They may not be very pleasant to some. But there can be no gainsaying that political power in this country has too long been the monopoly of a few and the many are only beasts of burden, but also beasts of prey. This monopoly has not merely deprived them of their chance of betterment, it has sapped them of what may be called the significance of life. These down-trodden classes are tired of being governed. They are impatient to govern themselves. This urge for self-realisation in the down-trodden classes must not be allowed to devolve into a class struggle or class war. It would lead to a division of the House. That would indeed be a day of disaster. For, as has been well said by Abraham Lincoln, a House divided against itself cannot stand very long. Therefore the sooner room is made for the realisation of their aspiration, the better for the few, the better for the country, the better for the maintenance for its independence and the better for the continuance of its democratic structure. This can only be done by the establishment of equality and fraternity in all spheres of life. That is why I have laid so much stresses on them.
I do not wish to weary the House any further. Independence is no doubt a matter of joy. But let us not forget that this independence has thrown on us great responsibilities. By independence, we have lost the excuse of blaming the British for anything going wrong. If hereafter things go wrong, we will have nobody to blame except ourselves. There is great danger of things going wrong. Times are fast changing. People including our own are being moved by new ideologies. They are getting tired of Government by the people. They are prepared to have Governments for the people and are indifferent whether it is Government of the people and by the people. If we wish to preserve the Constitution in which we have sought to enshrine the principle of Government of the people, for the people and by the people, let us resolve not to be tardy in the recognition of the evils that lie across our path and which induce people to prefer Government for the people to Government by the people, nor to be weak in our initiative to remove them. That is the only way to serve the country. I know of no better.?
                                                                                                    - Dr B R Ambedkar


Monday, July 30, 2012

दानशूर व्यक्तींकडून 2 वर्षाच्या मुलाच्या शस्त्रक्रियेसाठी आर्थिक मदतीची अपेक्षा - तत्काळ




You can contact Mr.Sagar Katkar at +919372664403.
Or
Contact Mr.Mayur Suryawanshi of Akanksha Foundation at +919960268833.

Monday, July 23, 2012

टीम अण्णा.... जरा सांभाळून !!



देशाच्या सर्वोच्च पदावर विराजमान झालेले भारताचे १३ वे राष्ट्रपती माननीय प्रणव मुखर्जी यांच्या विरुद्ध टीम अण्णाने अगदी खालच्या पातळीवर जाऊन टीका केली.

भारताचे राष्ट्रपतीपद म्हणजे एक संवैधानिक पद असते, हे पद म्हणजे या देशाची प्रतिष्ठा असते म्हणूनच या प्रतिष्ठेला कधीच धक्का लागू नये म्हणून राष्ट्रपती पदाबाबत एक आचारसहिंता पाळणे या देशात सर्वांनाच बंधनकारक असते, स्वतः राष्ट्रपतींना सुद्धा या पदाची प्रतिष्ठा सांभाळण्याचे बंधन असते. असे असतांना टीम अण्णा नामक एक टोळके या देशाच्या एवढ्या मोठ्या पदावर बसणाऱ्या माणसाविरुद्ध केवळ बडबड करते हे काही योग्य नाही.

आयुष्याची चाळीस - पन्नास वर्षे सार्वजनिक जीवनात घालवायची, सबंध काळामध्ये कधी हि स्वतःवर कुठला डाग लागू नये याची काळजी घ्यायची सोबत दिवस रात्र काम हि करायचे ! एवढा सारं करायचं आणि कुणीही उठायचा आणि काही हि बोलायचं याला काही अर्थ आहे का? प्रणव मुखर्जी यांच्या सारख्या ज्येष्ठ आणि स्वच्छ नेत्यांवर फ़क़्त ते कॉंग्रेस चे आहेत म्हणून उठ सूट टीका.. बर टीका करणारे हि कोण, समाजात कुठले हि स्थान निर्माण न करू शकलेले. आपली पोटं भरली कि ह्यांना देशाच्या भुकेची चिंता होते ! आणि टीव्ही बघत देशाच्या सबंध व्यवस्थेलाच शिव्यांची लाखोली वाहतात. खर तर ज्या व्यवस्थेमुळे सर्व सामान्य गरीब जनतेला एक आवाज प्राप्त झाला आहे थेट त्या व्यवस्थेलाच हे लोक टाकाऊ म्हणून बोंबा मारत फिरतात.


भ्रष्टाचाराला विरोध हा सर्वमान्यच पण त्यासाठी देशाची प्रतिष्ठा धुळीला मिळवणे कदापि मान्य नाही , व्यक्तिगत पातळीवर जाऊन टीका करण्याला हि काही मर्यादा असतात बाकी तुमच्या कडे जर खरच भ्रष्टाचाराचे सबळ पुरावे आहेत तर हि लढाई कोर्टाद्वारे पण लढता आली असती पण निव्वळ प्रसिद्धी च्या भूकेपोटी नुसते आरोप करत सुटायचे हे कुठे तरी थांबायला हवे.

एक  गोष्ट मात्र  नक्की आहे , याच व्यवस्थेने हजारो वर्षे गुलामगिरी मध्ये असणाऱ्या देशाचा . विविधतेने नटलेल्या देशाचा संपूर्ण चेहरा मोहराच बदलून टाकलाय ! हि व्यवस्था खूप भक्कम आहे त्यात वेळोवेळी सुधारणा हि हवीच आणि ती होणारही पण ते सुद्धा सर्व सामान्य "नियमित" मतदान करणाऱ्या  माणसाच्या मर्जीने आणि इच्छेनेच ! न कि ट्विटर, फेसबुक, मेडिया किंवा एखादी टीम  म्हणते म्हणून.

सबंध राजकीय व्यवस्थाच भ्रष्ट आणि आम्हीच काय ते धुतल्या तांदळाचे अश्या अविर्भावात टीम अण्णा राहिली आणि त्यामुळेच अनेक लोक या चळवळी पासून दुरावले ते कायमचेच ! आता हि अण्णा टीम ने जर स्वतःला आवर नाही घातला तर लोकांच्या मेहनतीने उभी राहिलेली भ्रष्टाचार विरोधी चळवळ यांच्या सारख्या लोकांमुळे संपुष्टात येईल... त्यामुळे सांगतोय .. जरा सांभाळून !

- अमोल


Sunday, July 22, 2012

लोकसत्ताच हा आग्रलेख लिहिलाय बाकी भारी!


आधुनिक महाराष्ट्राचे भाग्यविधाते.(की महाराष्ट्राचे आधुनिक भाग्यविधाते. जाऊद्या. आमचा नेहमीच हा गोंधळ होतो). शरदचंद्ररावजी पवार यांनी अखेर बंड केले ते योग्यच झाले. किती म्हणून त्या काँग्रेसवाल्यांची मग्रुरी सहन करावी? सत्ताधारी असले म्हणून काय झाले? आम्ही आणि आमच्यासारखे आहेत म्हणून या काँग्रेसवाल्यांना सत्ता मिळाली.
एरवी चार खासदार मागे असलेला एक नेता शोधूनसुद्धा सापडणार नाही त्या काँग्रेसवाल्यांकडे. हे एवढे पंतप्रधान मनमोहन सिंग. दुसऱ्या खेपेला पंतप्रधान झाले. पण लोकसभेत जायचे नाव नाही? पंतप्रधान होते, आताही आहेत तरी पण राज्यसभेतच. पण आमचं, राष्ट्रवादीचं कोणी काय बोललं कधी? कोणी अपमान केला त्यांचा कधी? एक उदाहरण सांगा मिशी कापून देऊ. का नाय केला त्यांचा इन्सल्ट आम्ही? कारण आपल्याला सायबांनी सांगितलं, की मोठा विद्वान माणूस आहे त्यांना रिस्पेक्ट द्यायचा. आमच्या सायबांनी शब्द दिला की दिला. त्यांचा शब्द आम्ही नाही खाली पडू देत कधी. तसंच ते राष्ट्रपती होणार असलेले प्रणब मुखर्जी. इतकी वर्षे पोलिटिक्समध्ये आहेत.. कधी आले लोकसभेत? आता आता शेवटी शेवटी. आम्ही कधी केला त्यांचा इन्सल्ट? नाही. का? तर त्यांना साहेब मानतात म्हणून. तेव्हा आमच्या साहेबांना मानायला नको यांनी? यांच्यासारखे आमचे साहेब काही राज्यसभेवाले नाहीत! अगदी जल्मापासूनच आमचे साहेब लोकसभेवाले आहेत. काय बिशाद त्यांना बारामतीत मतं मिळणार नाहीत! कामच केवढं करून ठेवलंय साहेबांनी. इतकं की आता सुप्रियाताईंनी काहीही केलं नाही तरी हरकत नाही. नाही तर ते सोनिया गांधी किंवा राहुल गांधी. असतील त्या काँग्रेसप्रमुख. पण काय दशा आहे अमेठीची? धूळच धूळ. ना उद्योग ना कारखाना. विटांच्या भट्टय़ांशिवाय आहे काय? बारामतीला येऊन बघा म्हणावं मतदारसंघ कसा असतो ते! काय नाही आमच्या बारामतीत? कितीही मोठा उद्योगपती असो. साहेबांनी बारामतीत आणलाच म्हणून समजा! नुसतं उद्योगपतींचंच काय घेऊन बसलायत? आख्खंच्या आख्खं थंड हवेचं ठिकाणसुद्धा आणलं साहेबांनी बारामतीच्या जवळ! त्या लवासाच्या नावानं काँग्रेसवाले खूपच वसा वसा करतात! पण जमलंय का त्यांना असं काही करणं ? काय केलंय त्या राहुलनं आपल्या मतदारसंघासाठी सांगा की? उगा कुठं दलिताच्या घरी जेव, कुठे भाकरतुकडा खा वगैरं नाटक करायलाय तो. पण असल्या बोंबलभिक्या उचापतींनी काय कुठं देशाची प्रगती होती क्काय? प्रगती करायची तर साहेबांसारखी दृष्टी हवी! कुठं काय डेव्हलप करता येईल ते साहेबांना हेलिकॉप्टरातूनपण दिसतं! त्यांना इतक्या वरनं जे दिसतं ते या काँग्रेसवाल्यांना गाडीतूनसुद्धा दिसत नाही. तरी आमच्या साहेबांचा अपमान? काय मोठं मागितलं आमच्या साहेबांनी? दुसऱ्या नंबरचाच आग्रह धरला ना? मग त्यात काय इतकं आखडायचं कारण होतं काँग्रेसवाल्यांना. गाढव कुठचे! इतिहास पाहा म्हणावं त्यांना म्हणजे कळेल मराठी माणसाचा जीव दुसऱ्या नंबरसाठी कसा तुटतो ते. मागितलाय का कधी एका मराठी माणसानं पहिला क्रमांक? इतिहासातसुद्धा सापडणार नाही. या काँग्रेसवाल्यांना कळायला पायजे मराठी माणूस दुसऱ्या नंबरसाठीच प्रयत्न करतो ते! आमच्या बाजीरावानं बघा..! सत्ता कुणासाठी राबवली? तर, साडेतीन वर्षांच्या दिल्लीत बसलेल्या बादशहासाठी! ते शेंबूडही पुसता न येणारं पोट्टं राजेपदावर आणि आमचा शूर सर्दार बाजीराव त्याचा दोन नंबर! एवढे आमचे शूर सरदार होते. त्यांच्या मदतीनं घेता नसता आला का बाजीरावाला पहिला नंबर? पण नाही केलं त्यानं तसं. कारण मराठी माणसाचा विश्वास आहे आपल्या नंबर दोन वर! झालंच तर आमच्या साहेबांचे साहेब. म्हंजे येशवंतराव. कसला तगडा गडी! आता साहेब ज्याला साहेब म्हणतात तो गडी मोठाच असणार नाही का? अगदी हिमालयाच्या मदतीला धावून गेलेला सह्य़ाद्रीच तो. तेव्हा केवढा पावरफुल असणार. पण केला का कधी पहिल्या नंबरासाठी प्रयत्न त्यांनी? नाहीच ते. कारण त्यांना माहीत होतं आपण मराठी. म्हणजे दुसऱ्या नंबरलाच असणार म्हणून. नंतर विश्वनाथ प्रताप सिंग पंतप्रधान असतानाचा आठवा म्हणावं त्या काँग्रेसवाल्यांना. आमचे नाना दंडवते केव्हढे लोकप्रिय होते तेव्हा. जनता दलाचे किती जण म्हणाले त्यांना व्हीपींना बाजूला सारून तुम्हाला पीएम करतो म्हणून. व्हीपींना दगा देणं काय अशक्य होतं का त्यांना? ऐकलं असतं त्यांचं.. नसते झाले पंतप्रधान? पण नाही केलं त्यांनी ते! का? कारण त्यांना दुसराच नंबर हवा होता म्हणून. मराठी ना ते! इतिहास काही माहीत नसेल त्या काँग्रेसवाल्यांना, पण वर्तमान तरी नको का कळायला? इकडं तिकडं जरा बघा म्हणावं म्हणजे कळेल त्या काँग्रेसवाल्यांना मराठी माणूस कसा दुसऱ्या नंब्रावरच खूश असतो ते. आता क्रिकेटचं घ्या. आपला सचिन तेंडुलकर. इतका मोठा वर्ल्ड चँपियन. सेंच्युऱ्यांची सेंचुरी करणारा. पण जमलं का त्याला क्रिकेट टीमचं कॅप्टन बनणं? दणकून आपटला होता तो कॅप्टन झाल्यावर. कॅप्टनकी सोडली, नंबर दोनला आला आणि बघा कसा खेळू लागला वाघासारखा ते! म्हंजे मुद्दा तोच नाही का? नंबर एकसाठी नाहीच मराठी माणूस ते. झालंच तर इतक्या कंपन्या आहेत बघा आपल्या देशात. मोठमोठय़ा. आता महासत्ता होणार म्हटल्यावर देशात इतक्या कंपन्या असणारच की! पण या कंपन्यांपैकी एकाचा तरी अध्यक्ष. किंवा गेला बाजार मुख्य कार्यकारी अधिकारी की काय म्हणतात ते. आहे काय मराठी सांगा बरं? आता याच कंपन्यांचे सेक्रेटरी पाहा. शंभरातल्या ऐंशी तरी कंपन्यांचे सेक्रेटरी तुम्हाला मराठी दिसतील म्हणजे दिसतीलच. म्हणजे पाहा. एक क्रमांकाचं पद असतंय का कधी मराठी माणसाकडे ते. आता आमच्यात सगळेच काही दोन नंबरवर समाधान मानणारे असतात असं नाही. ते शिवाजी महाराजांचं बघा. महाराज हे पहिले, आणि शेवटचेही, मराठी माणूस पहिल्या क्रमांकावर जाऊद्या म्हणणारे. पण तेही नियमाला अपवाद असतात तसे. बाकी आमचा इतिहास आणि वर्तमान दुसऱ्या नंबरासाठीच्या स्पर्धेचाच. आता हीच दुसऱ्या नंबराची पनवती तोडायचा प्रयत्न केला एकदा आमच्या साहेबांनी. राजीव गांधी गेले तेव्हा. त्या वेळी आमच्या साहेबांना वाटलं आपण पहिल्या क्रमांकावरच उडी मारावी. थेट पंतप्रधानपदच मिळवायचं होतं त्यांना. बरोबर सुरेश कलमाडीही होते. काय कुठं मिळतं आणि त्यासाठी पैसे कसे आणायचे हे त्यांच्याइतकं कोणाला माहीत असणार? तेव्हा साहेबांचा विजय पक्का होताच. पण नरसिंह राव हे आमच्या साहेबांपेक्षा बेरकी निघाले. का? विचारा बरं. कारण ते मराठी नाहीत म्हणून. मराठी नसल्यामुळे त्यांना बरोबर माहीत पहिल्या क्रमांकावर कसं पोचायचं ते. त्यामुळे त्यांनी आमच्या साहेबांचा पत्ता कापला.
आता इतकं समजावून सांगितल्यावर तरी काँग्रेसवाल्यांना कळायला नको का? आपण मराठी तसे दोन नंबरवालेच. आता त्या दुसऱ्या नंबरालाही हे दिल्लीवाले आव्हान देऊ लागलेत. आमची, मराठी माणसाची ही दुख(स)री राष्ट्रवादी बाजू दिल्लीवाले कधी समजून घेणार?
सौजन्य:  लोकसत्ता
-----

पण हे सगळे लिहितांना किंवा राजकारणाची समीक्षा करतांना सगळ्यांनी एक लक्षात ठेवायला हवे किं राजकारण हे धूर्त असतेच आणि ते असावेच. म्हणजे साहेब धूर्त आहेत असा मी म्हणत नाही. याला धोरणी राजकारण म्हणतात. आणि राजकारण हे राजकारण असते इथे संतांचा बाजार भरेल अशी अपेक्षा करणे हे अगदीच चूक. देव (न मानणारांसाठी निसर्ग) सगळ्या अराजकीय पणाचा  आव आणणाऱ्या 'बाबांना', 'अण्णांना'  आणि संतांना सद्बुद्धी देवो हीच अपेक्षा.   



Wednesday, July 18, 2012

नामांतर चळवळ, जात आणि यशवंतराव

आंबेडकर लाईव्ह या संकेत स्थळावरील प्रा. अरुण कांबळे यांच्या 'नामांतराचे दिवस' या लेखातील यशवंत यांच्या बद्दल या काही ओळी.  पूर्ण लेख ही खूप चांगला आहे आणि नामांतराच्या चळवळीचे जवळपास चित्राचा कांबळे यांच्या लेखणीत उभे राहते. नक्की वाचवा.


" मी यशवंतरावांना भेटत असे. यशवंतरावांनी नेहमीच्या पद्धतीने माझे स्वागत केले. साहित्यिक घडामोडीसंबंधी चर्चाही केली. मराठवाड्यातील हिंसाचाराबद्दल बोलणे सुरू झाले तेव्हा अत्याचारग्रस्तांच्या मुलाखती असलेली ध्वनिफित मी त्यांना ऐकवली. दलितांच्या मदतीला धावून जाणार्‍या नांदेडच्या महाजन पाटलाची हकीकत ऐकून यशवंतराव भारावले. त्यांच्या डोळयातून अश्रूधारा वाहिल्या, माझा हात धरून ते म्हणाले, ” आमचीही स्थिती महाजन पाटलांसारखी आहे. मराठवाड्यातील लोक माझेही ऐकण्याच्या मन:स्थितीत नाहीत.” यशवंतरावांचे ते पाणावलेले डोळे आजही माझ्या डोळयांसमोर दिसताहेत. "


 सौजन्य: http://www.ambedkarlive.com

महाराष्ट्राच्या रण-रागिणीला अखेरचा सलाम.


ज्येष्ठ समाजवादी नेत्या मृणालताई गोरे यांना "मुख्यमंत्री" परिवारातर्फे आदरांजली.

- अमोल सुरोशे आणि प्रकाश पिंपळे 

Tuesday, July 17, 2012

राजकीय निरक्षरता ही सगळ्यात भयानक आणि नुकसानकारक असते


राजकारणाबद्दल कोणत्याही देशातील लोकांची जागरूकता विषद करणाऱ्या या काही ओळी आज चाललेल्या अंधा धुंदीचे चांगले विशालेषण करते. 
राजकीय निरक्षरता ही  सगळ्यात भयानक आणि नुकसानकारक असते. त्या मुळेच समाजातील आणि राष्ट्रातील अनेक मानव निर्मित प्रश्न उद्भवतात. राजकारणाबद्दल जागरूक असणे अतिशय म्हन्त्वाचे असते कारण आपण ज्यांच्या हातात सत्ता देतो आणि राष्ट्र देतो तेच आपले आणि आपल्या पुढील पिढ्यांचे भविष्य ठरवत असतात. आपण त्यांना निवडण्यात चुकलो किंवा मग त्या प्रक्रीयेपासुना  नाम निराळे राहिलो तर उद्या नक्कीच आपल्याला भयंकर अशा भविष्य काळाला सामोरे जावे लागेल. पण त्या पेक्षा सोपा उपाय या सगळ्या बद्दल जागरूक राहणे आणि त्यात सक्रीय असा सहभाग घेणे. 

बर सहभाग म्हणजे राजकारण्यांच्या मागे झेंडे घेऊन फिरणे नव्हे तर, 

1. सक्षम आणि इमानदार राजकारण्यांच्या मागे भक्कम उभे राहणे

2. तसे राजकारणी नसतील तर ते शोधणे सापडले नाही तर

3. निर्माण करणे

4. असे चांगले राजकारणी निवडून येतील त्यासाठी जमेल त्या प्रकारे त्यांच्या बाजुने बोलणे 

आपल्या या बद्दलच्या प्रक्रिया आम्हाला नक्की कळवा. आम्हाला डावे, उजवे किंवा कुणीही वर्ज्य नाहीत.  

Monday, July 16, 2012

जिजाऊ.कॉम - "ग्रामीण शिक्षण चळवळीला एक छोटीशी फुंकर!"

 
महाराष्ट्रातील ग्रामीण भागाचा सबंध चेहरा मोहरा बदलण्यासाठी, शहर आणि गाव यांच्यातील दरी कमी करण्याच्या हेतूने जिजाऊ.कॉम तर्फे गेली काही वर्षे थेट ग्रामीण भागांतील शिक्षणावर कार्य करण्याचे ठरवले. बघता बघता याच ग्रामीण मातीतून तयार झालेले अनेक कार्यकर्ते या उपक्रमाच्या पाठीशी उभे राहिले. एक एक करून अनेक जन सोबत आले आणि या वर्षी एका ऐवजी ३ शाळांची निवड करण्यात आली. तीन शाळांमधून जवळपास चाळीस हुशार आणि होतकरू विद्यार्थी निवडले गेले ! या सर्वांचे कौतुक करावे तेव्हडे थोडेच.

असंख्य अडचणी आणि कित्येक किलोमीटर चे अंतर कापून दररोज शाळेकडे जाणारी यांची पाऊले येणाऱ्या काळात विविध क्षेत्रात आपला ठसा उमटविल्या शिवाय राहणार नाही याची खात्री पटली. यांना कोणाच्या मदतीची नाही तर प्रोत्साहनाची गरज आहे याची हि जाणीव झाली आणि तेच करण्यासाठी जिजाऊ.कॉम ची टीम पोचली थेट त्यांच्या गावात.
ज्या तीन शाळांची निवड झाली त्या अश्या -
  • श्रीमती. सरस्वतीबाई भाले पाटील विद्यालय, मानवत जि. परभणी
  • जिल्हा परिषद प्राथमिक शाळा, पौळ डिग्रस, ता. सेलू जि. परभणी
  • जिल्हा परिषद प्राथमिक शाळा, नांदगाव (खुर्द) जि. परभणी

वरील तीनही शाळेमधील विद्यार्थ्यांबद्दल संपूर्ण माहिती संकलित करणारे जिजाऊ.कॉम चेच ज्ञानेश्वर रेंगे सर, हरकळ सर, मदन कदम सर, शहाणे सर, नांदापूरकर बाई आणि इतर सर्व शिक्षकांनी बहुमोल योगदान दिले, त्यांच्या शिवाय योग्य मुलांपर्यंत आपल्याला पोचणे शक्यच झाले नसते. शाळेचे अध्यक्ष, मुख्याध्यापक तसेच इतर सर्व कर्मचारी वृंद सर्वांचेच योगदान या कार्यक्रमासाठी राहिले.


अजून एक गोष्ट जाणवली ती म्हणजे ग्रामीण भागातील पालकांचा शिक्षणाप्रती असलेल्या दृष्टीकोनात झालेला प्रचंड बदल, आम्ही किती हि मेहनत घेऊ पण आमच्या लेकरा बाळांचे शिक्षण पूर्ण झालेच पाहिजे हि त्यांची असलेली इच्छा नक्कीच एक फार मोठा झालेला बदल आहे. शिक्षणाशिवाय आपल्याला तरणोपाय नाही हा एकमेव मंत्र आता सर्व ग्रामीण भागातील विद्यार्थी, पालक आणि शिक्षकांना उमगला आहे. त्यासाठी त्यांचे प्रयत्न हि सुरु आहेत, असंख्य अडचणी आहेत पण कुठे हि न डगमगता हि मंडळी पुढे पुढे जातांना दिसत आहे.


हरकळ सर, रेंगे सर यांच्या सारखी हाडाची शिक्षक मंडळी या विद्यार्थ्यांना घडवण्यात आपली धन्यता मानते, यांच्या सारख्यांची किंमत गावकर्यांना हि असते हे एक मोठे आशादायक चित्र दिसून आले.

बदल सर्वांनाच हवा आहे, गरज आहे सामुहिक प्रयत्नांची ! अगदी सहजपणे सोडवता येणाऱ्या समस्या आपण आपल्या स्तरावरच सोडवल्या गेल्या पाहिजेत, त्यासाठी शासकीय मदतीची वाट बघण्यात अर्थ नाही. गावातील अनेक शिकून पुढे गेले.. त्यांनी आता एकदा मागे वळून बघण्याची गरज आहे, मागे राहिलेल्या आपल्या लहान भावंडांच्या पाठीशी उभे राहण्याची गरज आहे.

हीच प्रामाणिक भावना उराशी बाळगून टीम जिजाऊ आणि त्याला जोडले गेलेले शकडो कार्यकर्ते राष्ट्रानिर्मानामध्ये आप आपला सहभाग नोंदवत आहे, आणि असेच चित्र सर्वत्र दिसावे हीच एक अपेक्षा आम्हा सर्वांची आहे.

जिजाऊ.कॉम प्रणित राष्ट्रनिर्माणाच्या ह्या शैक्षणिक चळवळीला मनापासून पाठींबा देणाऱ्या प्रत्येकाचे खूप खूप आभार.

तुम्ही दिलेल्या सहकार्याची आणि सहभागाची खरच तोड नाही, हे तुमच्या शिवाय शक्य हि नाही. आपण सर्व सोबत असतांना आता भविष्याची काळजी नाही, हे असेच अखंडपणे चालू राहावे हीच आई भवानी चरणी प्रार्थना !

जय जिजाऊ - जय शिवराय!

अमोल सुरोशे (नांदापूरकर) व प्रकाश पिंपळे (पाटील)आणि सर्व कार्यकर्ते 
- जिजाऊ.कॉम

पूर्ण रिपोर्ट येथे पहा.

Monday, July 9, 2012

राष्ट्रमाता जिजाऊ शैक्षणिक योजना - ग्रामीण शिक्षण चळवळीला एक छोटीशी फुंकर!

Dear Friends,

Here is a great news for all of us.

After continuous collaborative efforts by all of us from last one month, we are now ready with the final list of students who really deserve the award of scholarship. We name it 'Scholarship' because, we don't want it to be seen as some kind of help or sympathy, it's a thing they deserve.

I am very happy to tell you that this year we are going to conduct this program in THREE different schools of three remote villages. Final list contains around FORTY number of students.

The details are attached with this mail.

This year is really very special because lots of new people have voluntarily joined this movement and made it more powerful and more effective.
As you all are aware of the current situation in rural area of our nation, people are facing with lots of day to day problems. So called development has not yet reached to the root level, hence jijau.com decided to take up this issue on its own and started working in the area of education. With the inspiration from our real historical heroes and support from you guys we are able to achieve  little bit of satisfaction in giving back to our society.

I hope this will continue forever in all of ours life, here or anywhere, but somewhere!

I deeply thank all of you for your support and contributions.

I cordially invite you all for this program at all the schools, It would be really nice if as many as possible attend this event personally.

I and Prakash both are going on Thursday night. Actual program will be on Friday and Saturday. We have to cover all three schools within these two days.

All the school stuff to be awarded has been purchased and beautiful certificates are in the making. We will share all the financial details with you all as soon as we are done with this.
 
Hope to see you all there, venue and program details and contact details attached.

Thanking you again.

Contact me on - 9766551521

Google Maps Links/cordinates for venues:

19.296567,76.493039


Paul Digras: ZP, School Paul Digras, Near Selu, Dist. Parbhani
19.4481,76.433895

Nandgaon: ZP School, Nandgaon, Dist. Parbhani 
 19.405438,76.713371

==============================
============================================================================

राष्ट्रमाता जिजाऊ शैक्षणिक योजना
"ग्रामीण शिक्षण चळवळीला एक छोटीशी फुंकर!"
आग्रहाचे निमंत्रण ! तुम्हालाच, तुमच्याच कार्यक्रमासाठी !
जिजाऊ.कॉम प्रती वर्षी प्रमाणे या ही वर्षी म्हणजे २०१२ -२०१३ मध्ये ग्रामीण भागातील होतकरू विद्यार्थ्यांना शिष्यवृत्ती देणार आहे. या साठीचा निधी तुम्ही आणि तुमच्या सारख्या समाजाबद्दल अत्यंत बांधिलकी असलेल्या लोकांनी जमा करून दिलेला आहे. तुमचे आभार मानावेत की नाही ? माहित नाही. तरी समाजाबद्दल तुमच्या असलेल्या बांधिलकीचा तुमच्या येणाऱ्या पिढ्यांना खूप खूप फायदा होवो या सदिच्छ देवून आम्ही, जिजाऊ.कॉम, आपले खूप खूप आभारी आहोत. आपला सहभाग सदिच्छ आणि निधीच्या स्वरुपात आहेच, तरीही आपण स्वतः आपल्या आप्त स्वकीयांसहित या कार्यक्रमांना उपस्थित राहावे ही आग्रहाची विनंती.
कार्यक्रम:
१. दिनांक १३/०७/२०१२ 
    सकाळी १०:०० ते १२:००  
श्रीमती सरस्वतीबाई भाले पाटील विद्यालय, मानवत. [19.296567,76.493039]
    दुपारी २:०० ते ४:०० 
जिल्हा परिषद प्रशाला, पौळ डिग्रस, ता. सेलू  [19.4481,76.433895]

२. दिनांक १४/०७/२०१२ 
    सकाळी १०:०० ते १२:००  
जिल्हा परिषद प्रशाला, नांदगाव, जि. परभणी  [19.405438,76.713371]

जिजाऊ.कॉम बद्दल अधिक माहिती साठी कृपया भेट द्या www.jijau.com.

||आम्हाला माहित नाही आम्ही जग बदलू शकतो की नाही, पण ते बदलण्याची तीव्र इच्छा मात्र हृदयात बाळगतो आणि त्यासाठी एकदातरी प्रयत्न करायचे आम्ही ठरवले आहे||


- कार्यकर्ते जिजाऊ.कॉम 



 

आणि विठ्ठल सावळा बघ्या झाला आहे, मातला इतका भेदा भेद जरी



अमंगळ जरी भेदा भेद होता
मार्ग हाची एक स्वार्थ लाटण्याचा.
---

इथे एक मोठा बाबासाहेब झाला
त्याला ही अपमानीला चांडाळानी.
---

शाहू फुले थोर मानव झाले
पायी तुडविले पण विचार त्यांचे. 
---

आम्हा नोव्हे जान जात पात धर्म 
जणू एक कर्म हरिनामाचे.

वारकरी आम्ही विठूरायाचे 
मायबाप अमुचा ज्ञाना-तुका.

पण इथेही शिवला भेदा भेद आता 
आणि विन्टाळला वारकरी.

आणि विठ्ठल सावळा बघ्या झाला आहे 
मातला इतका भेदा भेद जरी.

                                          - प्रकाश

Friday, July 6, 2012

पुणे-मुंबई सारखी शहरे तळ्यांचे पाणी हंड्या हंड्याने फ्लश मध्ये फस्त करत असतांना





जमिनीत भोके पडून बोर घेणे ही एक मोठी समस्या आहे. पण हा प्रकार एक मोठे संकट सुद्धा पुढे ढकलतो. अगदी मान्य आहे!
 आणि मराठवाड्यातील तर अगदी बोरसत्र म्हनिवी अशी परिस्थिती वाईट वाटून ही बदलता येत नाही. आणि खरा पहिला तर या बोर शिवाय पर्याय ही नाही. पटाच्या पाण्याचे नावाने बोंब असतांना आणि विहारी पार कोरड्या झालेल्या असल्याने बोरात नशीब अजमावणे अगदी स्वाभाविक आहे. आणि पुणे-मुंबई सारखी शहरे तळ्यांचे पाणी हंड्या हंड्याने फ्लश मध्ये फस्त करत असतांना या बोर शिवाय पर्याय ही नाही! म्हणजे पाण्या साठी दुसरा पर्याय नाही. अरे! हो. आहे की, शेती सोडून देणे.

Monday, July 2, 2012

हवामान अंदाज : पाऊस पडेल काय? कुठे पडेल आणि किती पडेल?


शासन आणि इतर काही उपक्रम यांच्या विद्यमाने अनेक स्त्रोतांकडून हवामानाबद्दल माहिती दिली जाते. काही कारणास्तव ती सामान्यांना पर्यंत व शेतकऱ्या पर्यंत पोहचत नाही. मला घरून अनेक वेळा विचारले जाते तुम्ही इंटरनेट वाले, पाऊस पडेल की नाही हे ही निश्चित सांगू शकत नाही (तसे आम्ही युजलेसच समाजाला :))! 
म्हणून खही काही लिंक देत आहेत, कृपया पहा. येथे जिल्हा निहाय भारत भरतील आणि देश विदेशातील हवामानाची माहिती मिळेल. उपयोगी पडल्यास नक्की कळवा!